جناب روشن خوب است که اخلاق پيروزي و شکست، همراه با ملاکهاي انتخاب درست يا غلط را به ما بياموزيد. اگر چه چرند نوشتن همه اش گناه است ولي چه خوب بود موارد مورد نظرتان را ذکر مي کرديد. اما پاي بندي من در عمل به فرمايشات امام راحل همين بس که وظيفه خود دانستم به فرموده آن امام عزيز در برابر صداميان متجاوز بايستم و بهترين دوران زندگي ام را در دفاع از ايران اسلامي بگذرانم. علي رغم اينکه بارها مجروح شدم باز راهي جبهه شدم و افتخارم اين است که در هنگامه قبول قطعنامه با پاي قطع شده در جبهه حضور داشتم و افتخار ديگرم اين است که حضورم با ابتکارات و طرحهايي همراه بود که راهگشاي مشکلات پيش روي رزمندگان بود الآن هم هيچ منتي بر کسي ندارم و همه ناسزاها را نيز به ديده منت مي خرم. ولي آنهايي که امروز به قول شما به عنوان انتخاب درست از آن ياد مي کنيد چقدر به امام راحل و وصيت نامه شان پاي بند بوده و هستند؟. آيا آنها که امروز خود را شايسته اين مي دانند که رداي پاسداري از حريم اسلام و حقوق مردم بر تن کنند فرياد ملتمسانه امام راحل را در 11 فروردين 1367 نشنيدند که از آنان خواستند به جبهه ها بروند و نرفتند؟!! فرد مورد نظر شما چند روز رزم با دشمن اين آب و خاک در پرونده خود دارد؟ چه کسي در اوايل انقلاب اصرار داشت نامه هايي که امام راحل مي نويسد خودش نمي نويسد بلکه برايش مي نويسند!! بد نيست مقداري تحقيق کنيد.. بنده وصيت نامه سياسي الهي امام راحل را چراغ فروزان هدايت و سعادت دنيا و آخرت افراد و جامعه دانسته و تلاشهاي خودم را در راستاي انجام فرازهايي از آن وصيت نامه مي دانم و حاضرم با شما در اين زمينه بحث حضوري بنمايم. به هر حال از دعايتان هم ممنونم ولي نفهميدم منظورتان از اهانت به فرند فاضل امام چه بود؟!!